Το Ππι Χέιτζ Ντι και το Στάτους Κβο

Το Ππι Χέιτζ Ντι (έτσι το λαλούν οι Ιρλανδοί) μπορεί να σημαίνει διάφορα πράματα για διάφορους ανθρώπους αλλά και εντός του ατόμου του ίδιου. Αλλοί το λεν ταξίδι για μια Ιθάκη χ. Άλλοι το λεν πόνημα (στο δρόμο για μια δημιουργία). Για κάποιους εν δουλειά όπως την 9 με 5, για άλλους μπορεί να' ν δουλειά όπως την δουλειά των δημοσίων υπαλλήλων της Κύπρου (δλδ. επίσημα 7.30-2.30 ανεπίσημα ότι να'ναι). Για κάποιους εν επένδυση (λεφτών τζιαι κόπου), για κάποιους φέρνει ειδόσημα (έστω πενιχρό), για κάποιους εν μια κατάσταση ντεμί. Δηλαδή με κερδίζουν, με βάλλουν που την πούγκα. Για κάποιους είναι όνειρο ζωής, για κάποιους είναι μια λογική εναλλακτική λύση, για κάποιους είναι μια κάποια λύση γιατί δεν εξέραν τι άλλο να κάμουν κοκ. 

Νομίζω πως άμαν το Ππι Χείτζ Ντι μπει σε μια κατάσταση ντεμί βλ. ούτε πληρώνεις μα ούτε ξοδεύκεις λεφτά, ούτε στοχεύκεις να κάμεις το μπαμ (την ανακάλυψη της εποχής) αλλά ούτε και δεν ξέρεις που παν τα τέσσερα σου, ούτε ιδρώνεις αλλά ούτε και αναπαύεσαι 24 Χ 7, κοκ, τότε είσαι σε μια κατάσταση που μου θυμίζει πολλά το κυπριακό στάτους κβο ή το στάτους κβο στο κυπριακό. Ή μάλλον την ελληνοκυπριακή στάση προς το στάτους κβο στο κυπριακό..

Μου φαίνεται πως η φάση η ντεμί, η φάση στην οποία με κερδίζει με χάνει κανείς είναι μια κατάσταση παράξενη. Γιατί είναι εύκολη και πολύ βολική που την μια, αλλά και μια κατάσταση που μπορεί να σε υποβάλει σε απίστευτο λήθαργο που την άλλη.Κάπως έτσι τα νιώθω τα πράματα στην Κύπρο μεταξύ των ελληνοκυπρίων νέων κυρίως. Μιλώ για την πλειοψηφία τωρά, δεν μιλώ για τζείνους που συμμετέχουν σε πορείες αντικατοχικές, αντιφασιστικές, ειρηνευτικές, δικοινοτικές ή ακόμα και για τζίνους που βάλλουν τα μαύρα τους τζιαι κατεβαίνουν με τις σημαίες τους να διαδηλώσουν τους φόβους τους φοιτσιάζοντας. Όχι δεν αναφέρομαι ούτε σε αυτούς. Αναφέρουμε στους κύπριους που εγεννηθήκαν, αναγιωθήκαν τζιαι εγαλουχηθήκαν μεσ' το στάτους κβο, με την ιδέα δηλαδή ' μα έτσι έχουν τα πράματα΄ τζιαι 'γιατί (προσθέτω εγώ) να τ'αλλάξουμε'. Ιδίως που τη στιγμή που δεν χάνουμε (αλλά κατά εποχές κερδίζουμε) π.χ. κερδίζουμε μιαν ένταξη στην Ευρώπη, κερδίζουμε μια πιο ευημερούσα κοινωνία, κερδίζουμε μια θέση στην κυβέρνηση. Ναι, όταν προπαντώς δεν χάνουμε, γιατί να θέλουμε την αλλαγή. Γιατί να θέλουμε μια άγνωστη αλλαγή. Και γιατί να κάτσω ν' ακούσω, ή να σκεφτώ ή να οραματιστώ, ή να υπολογίσω αν τα πράματα εννάν καλλίτερα μετά που τούντην αλλαγή; Αφού δεν χάννω, και αφού δεν βλέπω μπροστά μου το κέρδος, γιατί να ασxοληθώ. Χμ;

Γράφοντας τα τούτα σκέφτουμαι επίσης με ποιο τρόπο κάποιος που θέλει να προσπαθήσει να αλλάξει τούτην τη στάση θα μπορούσε να το κάμει. Τονίζοντας τα losses (του τι έσχει κάποιος να χάσει αν δεν...αλλάξουν τα πράματα); Ή τονίζοντας τα gains (αν αλλάξουν τα πράματα, θα κερδίσεις/ουμε χ, ψ, ω). 

Προσωπικά δεν είμαι υπερ της προβολής των loses γιατί πιστεύκω πως εύκολα μέσω της προβολής τους καλλιεργείται (τζιαι) ο φόβος. Και για κάποιο λόγο δεν εμπιστεύκουμαι τις πράξεις κάποιου (και κυρίως τις δικές μου) όταν η βασική κινητήρια δύναμη είναι ο φόβος. Η προβολή των gains έχει το άλλο ρίσκο του να υψώσει κανείς τις προσδοκίες τόσο πολλά που να έρκεται μετά εύκολα η απογοήτευση. Εν δύσκολο το να μπορεί να προβάλει κανείς ρεαλιστικά τα κέρδη. Τζιαι εν ακόμα πιο δύσκολο να υποκινήσει κανείς κάποιον φέρνοντας τον παράλληλα τζιαι προ των ευθυνών του. Ιδίως με τα κέρδη, η κουβέντα θέλει προσπάθεια, πολλή προσπάθεια, τζιαι πολλή πίστη, τζιαι θέληση, τζιαι θετική σκέψη, τζιαι δύναμη, τζιαι τούτα ούλλα τα πράματα.

Στο Ππι Χέιτζ Ντι μου εβρέθηκα στην κατάσταση ντεμί που τον πρώτο χρόνο. Τότε τα loses δεν με εσυγκινούσαν γιατί ήταν μακριά για να τα νιώσω. Τωρά θα μπορούσα να τα νιώσω πιο πολλά. Αλλά πέρυσι τουλάχιστον επέλεξα την λογική των gains.Τζιαι παρόλο που ακόμα δεν εσώθηκα (πάλε βρίσκω εαυτόν σε ληθαργικές φάσεις), τζιαι που ξέρει κανείς μπορεί κάποτε να επιστρατεύσω τζιαι τα loses για να ξορτώσω να φκάλλω το Ππι Χέιτζ Ντι, η λογική των gains εχάρισε μου πολλά ευχάριστες εμπειρίες. Εμπειρίες που αν τζιαι εφκαλαν' με που την φαινομενική βόλη μου, τες εκτίμησα, τες απόλαυσα, τζιαι δεν μετανιώνω καθόλου για τζείνες. 

Cup-of-tea goes to the protest

Φαντάζομαι κάτι θα ελέχθηκε τζιαι στην Κύπρο για τις περικοπές που ανακοίνωσε η Βρεττανική Κυβέρνηση για την παιδεία. Προέκταση αυτών είναι η κατακόρυφη αύξηση (μιλούμε σχεδόν για τριπλασιασμό για κάποια ιδρύματα) των πανεπιστημιακών διδάκτρων που επηρεάζει άμεσα τους όσους σπουδάζουν και πιο πολύ ακόμα τους όσους ΘΑ σπουδάσουν στα Βρεττανικά Πανεπιστήμια (τζιαι εσύ μέσα Κυπραίε). Όταν ανακοινωθήκαν τα μέτρα κάποιοι εδιερωτούνταν πως θα αντιδράσουν οι όσοι φοιτούν στα βρεττανικά πανεπιστήμια. Κάποιοι είπαν να το περιπαίξουν λίο τζιαι εγελάσαν με τούτο:

Αλλά οι φοιτητές εφκήκαν στους δρόμους τζιαι δαμέ, στην γη του have a cup of tea and all worries will go away... 

Έπεσε το μάτι μου σε ένα-δυο ενημερωτικά άρθρα στες Κυπριακές εφημερίδες για τους φοιτητές της Αγγλίας που κατεβήκαν στους δρόμους. Φυσικά, φυσικά, η δημοσιότητα πέφτει όπως πάντα στα επεισόδια, στις διαταραχές, στους 5, τους 10, τους 100 που εκφράσαν την αηδία, οργή, δσαρέσκεια τους διαφορετικά - ξεσπώντας και 'σπώντας. 

Εν είμαι υπέρ των επεισοδίων, αλλά εν κρίμα που η ενημέρωση κινείται πάντα γύρω από αυτά. Στη διαδήλωση είχε ανθρώπους πολλούς που αφήσαν το τσάι τους στην πάντα ή το πήραν take -away μαζί τους αλλά που τελοσπάντων εκατεβήκαν για να διαδηλώσουν. Τζιαι νομίζω εν σημαντικό το ότι τούτοι οι ανθρώποι που κατεβήκαν στη διαδήλωση δεν θα επηρεαστούν που τις αυξήσεις στα δίδακτρα και μάλλον δεν θα τους τζίσουν και οι περικοπές στην παιδεία, αφού μεγάλο κομμάτι τους θα φκει στην αγορά εργασίας μετά που τες σπουδές τους.


Ακόμα πιο σημαντικό νομίζω είναι πως αρκετοί από αυτούς (τους διαδηλωτές) φαίνουνται να ξέρουν γιατί διαμαρτύρονται. Να οι λόγοι - περιληπτικά, απλά και ανθρώπινα: 
Education cuts in the U.K.

Τι βάσανο τζιαι τούτη η αφθονία

Δεν ξέρω αλλά τούτες τις μέρες άρκεψα να δυσπυρκώ τζιαι το ότι λιοστεύκει το φως έξω είναι μόνο ένας που τους λόγους. Παίζει η λέξη κατανάλωση στο μυαλό μου. Είπα να δω λίο τι γίνεται γυρώ μου, τι κάμνουν οι αθθρώποι. Δεν ξέρω, αλλά τούτη η γενική τάση για υλική κατανάλωση που υπάρχει, μεταφέρεται σε πολλά επίπεδα της ζωής του αθθρώπου τζιαι εν εμφανές αρκετά. Όσο ας πούμε εύκολη είναι η πρόσβαση στα λογής λογής υλικά αγαθά, τόσο εύκολη είναι τζιαι η πρόσβαση στην πληροφορία/ πληροφόρηση τζιαι στην γνώση γενικότερα.

΄Ντάξει με τα της υλικής αφθονίας εψιλοσυνηθίσαμε.Ούλλοι ενιώσαμε το άγχος του ‘αμάνα μου ποιον που ούλλα να πιάσω’, τζείνο το άγχος του ‘μα αρέσκουν μου ούλλα’,  ‘θέλω να τα κάμω ούλλα’…  Έρκουνται τζιαι Χριστούγεννα τωρά, το τι εννοώ θα το δείτε μεταξύ άλλων και στις βιτρίνες και τα ράφια των καταστημάτων (που λαλούν τζιαι οι διαφημίσεις). 

Νιώθω πως το ίδιο γίνεται τωρά τζιαι με την πνευματική ζωή του αθθρώπου. Αν θέλεις να μάθεις κάτι έτσι στα γρήγορα ανοίγεις την βικιπαίδεια, αν θέλεις να μάθεις τα τελευταία νέα, ανοίγεις την αντίστοιχη ιστοσελίδα, αν θέλεις να θκιαβάσεις βιβλίο δεν χρειάζεται να το ψάξεις στα βιβλιοπωλεία κατεβάζεις το ονλάιν, αν θέλεις να έβρεις που εν ένας τόπος που θέλεις να πάει γοράζεις GPS δεν χρειάζεται να ξέρεις να θκιαβάζεις χάρτη κτλ.  

Τζιαι νομίζω εκεί που τούτες ούλλες οι δυνατότητες θα μπορούσαν να υπόσχονται έναν παράδεισο για τον άνθρωπο που διψά να μάθει, η εικόνα που βλέπω γύρω μου δεν είναι παραδεισένια πολύ. Γύρω μου βλέπω πολλούς ανθρώπους να έχουν πασ’ την οθόνη του υπολογιστή τους ανοιχτά τουλάχιστον 5 παραθυρούθκια, τη μουσική να παίζει μεσ’ τα’ αυτιά, το κινητό δίπλα έστω στο αθόρυβο ή στο διακριτικό (αλλά το μάτι τζιαι τ’ αυτί έτοιμα να δεχτούν ερεθίσματα της συσκευής), τζιαι επίσης να έχουν ρυθμισμένο τον μοζίλα τους ή τον γιαχού τους, ή τον εξπλόρερ τους, ή το φου μπου τους να τους στέλλει μήνυμα/ ειδοποίηση όποτε κάποιος τους αθθυμηθεί, όποτε η ομανοιάρα βάλει γκολ, όποτε το ένα ή το άλλο απλικέιτιον φκάλει νέο βέρσιον, όποτε κάποιος τους σπάσει το ρεκόρ στο πάκμαν, όποτε ο Μπερλουσκόνι τζοιμηθεί με άλλην γεναίκα, ανήλικη ή μη, όποτε ο Αρχιεπίσκοπος πει πελλάρα, τούτα ούλλα τα πράγματα που συμβαίνουν πολύ συχνά τελοσπάντων (ιδίως τα γκολ της Ομόνοιας).

Έτσι που λέτε οι πνευματικοί αθθρώποι. Πολυπράγμονες, πολυδιάστατοι, πολύπλοκοι, πολυσχιδείς, πολύ απασχολημένοι, πολύ μπερδεμένοι, πολύ χαμένοι, πολύ όβεργελμτ που μας αρέσκει να λαλούμεν. Όβεργελμτ που το ένα, όβεργελμτ που το άλλο, κουρασμένοι  με πονοκεφάλους και τα ρέστα, στην τσίτα και στην πρίζα. 

Αλλά κατά τ’αλλα ούτε κατά διάνοια να μείνουμε χωρίς σύνδεση (την θέλουμε παντού στο γραφείο, στο σπίτι, στο καφέ, στο λεωφορείο, στο τρένο κοκ). Ούτε κατά διάνοια να φκούμεν να κάμουμεν ένα γυρό (μόνοι τυχεροί οι καπνιστές που κάμνουν διαλείμματα για τσιγάρο – και εδώ είναι που ο νόμος για το κάπνισμα εγώ νομίζω εν σε καλό που εννα τους φκει). Ούτε κατά διάνοια να αφήσουμε το κινητό σπίτι να παίζει μόνο του, ούτε κατά διάνοια να φκούμε τις σκάλες να φατσίσουμε την πόρτα του παρέα ή του συναδέλφου μας για να πούμε ‘θέλεις να πάμε για φαί’ – στέλνουμε μήνυμα. Ούτε κατά διάνοια να κλείσουμε τα 4 που τα 5 παραθυράκια του γκουγκλ ή του μοζίλα (ειδεμή θα κόψουμε πίσω). Τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα.

Εχτές έλαβα ένα ίμειλ που μια κοπέλλα με την οποία είμαστε μαζί σε ένα πρόγραμμα. Έλεγε ότι την τάδε μέρα θα δώσει στον εαυτό της ένα διάλειμμα δύο ωρών για να χαλαρώσει τζιαι να μιλήσει (να κάμει κάτς απ) με αθθρώπους που επαραμέλησε λόγω φόρτου εργασίας. Έτσι επήρε την μεγάλη απόφαση λέει να μπει στο σκάιπ τζίνην την ώρα να κάμει τζιαι ένα ζεστό ρόφημα τζιαι να κάτσει να τα πει με όσους είναι διαθέσιμοι. Έκαμα λλίην ώρα να συνειδητοποιήσω τι έγραφε το μήνυμα…

 Τζιαι όταν εσυνηδειτοποίησα έκλεισα τα 5 παραθυρούθκια του μοζίλα μου, εφάτσισα τζιαι την οθόνη του υπολογιστή τζιαι εφκήκα έξω να πάω ένα γυρό.